Vlaardingen

Zijn zesduizend Vlaardingers gek? „Om de dooie dood niet", antwoordde Arij Maarleveld. De PvdA-wethouder had gisteravond een andere verklaring voor het feit, dat 5889 mensen op 19 maart op de Socialistiese Partij van Kemi Poppe hebben gestemd. „De PvdA heeft de kar getrokken, maar het haperde bij ons aan de omgang met de mensen", gaf Maarleveld toe.

„Wij hadden het beleid beter moeten uitleggen. Die aardige Remi Poppe heeft daar handig op ingespeeld". Waarop Poppe reageerde: „Wat jullie deden, was niet uit te leggen..." Het was P-Day in de Harmonie: Poppe-dag. Onder leiding van Aad Rietveld en Dick van der Lugt, journalisten bij respectievelijk het Rotterdams Nieuwsblad en Het Vrije Volk, werd voor een zaal van ruim 150 toeschouwers uitgeplozen wat de SP nu zo aantrekkelijk maakte, dat de PvdA er de verwachte winst compleet aan verspeelde en coalitiepartner VVD kelderde van 10 naar 6 zetels. Poppe: „De SP is de grootste partij, wat actieve mensen betreft". Het werd een enerverend debat, waarbij het er vurig aan toe ging, maar waarbij ook iedereen elkaar zo aardig vond. Wim Kan zou gezegd hebben: bekwaam. Vlaardingen heeft er zijn variant op. VVD'er George Neijssel bijvoorbeeld: „Ik heb zelfs drie keer een schilderij van Remi aan de muur gehad. Kan je nagaan hoe aardig ik hem vind!" Poppe zoutte zijn reactie op tot het slotwoordje: „En smaak heeft ie ook al niet".

Aan het eind van het debat zat er twee gulden in de jargonpot. Viermaal had Van der Lugt moeten toeteren, omdat een spreker politieke vaktaal gebruikte, waar een kwartje straf op stond. Maarleveld betaalde zelfs een gulden, uit vrije wil, nadat het publiek hoonde toen hij het had over 'gesundenes Volksempfinden'. Maarleveld: „Ik betaal graag een piek voor gezond verstand, want dat betekent het". Betalen: het was een woord dat de avond beheerste. De SP wil volgens Maarleveld en Neijssel zoveel, dat dat allemaal niet te betalen is. „De GEWB-winst teruggeven aan de burgers; dat slaat een gat van acht miljoen in de begroting. Hoe hou je dan het Kolpabad open?" vroeg Maarleveld.

„Die aardige Remi noemt ons boekhouders, maar zorgen voor een complete stad, met alles erop en eraan, dat is geen boekhouden. Remi vergeet dat alles aardig wat geld kost. Wie zal dat betalen?" Zoete lieve Gerritje, het koosnaampje dat Poppe gisteren kreeg, antwoordde met een uitweiding via Shell en Esso en over landelijk kapitaal, dat toch niet te beleggen valt. „Als er geld nodig is, zal Vlaardingen het uit Den Haag moeten halen. Dan moet het niet afgewenteld worden op de mensen in de stad, want dan kies je voor de gemakkelijke weg. De SP kiest voor de moeilijke weg: halen waar het te halen valt. De SP kiest dus voor financiële problemen bij de gemeente!" Arm Vlaardingen, riep een man op de tribune.

Er was geen tijd om alle tien stellingen aan te vallen, waarmee de SP heeft geadverteerd. Tussendoor zong Cornelis Pons enkele mooie liedjes, waarvan één toegespitst op Poppe. „In Vlaardingen gebeuren rare dingen", rijmde hij, en: „In het stadhuis waren de Poppes aan het dansen. Stemt Poppe! Stemt Poppe!" Na afloop wou Poppe graag de tekst hebben.

Een schreeuwer, een gladde prater, een jokkebrok ook, vonden Neijssel en Maarleveld van de SP'er. Neijssel wilde het nog wel harder zeggen ook: „Hij liegt!" Er was een conflict aan vooraf gegaan over de ASHVB, die in Vlaardingen bejaardenflats verhuurt en waar volgens Poppe verkeerd met geld wordt omgegaan. Neijssel zit in het bestuur. Het kwam er niet zo goed uit, waarom Neijssel vond dat Poppe loog, maar eerder op de avond had de VVD'er gezegd dat Poppe met eigen wapens bestreden dient te worden („Hij begint zo vaak te schelden. Stomvervelend ventje, zegt-ie dan. Dat is flauw!") en waarschijnlijk bediende Neijssel zich nu van wat hij een Poppe-wapen vond.

Maarleveld, goed op dreef, haakte in: „Wij kennen de arrogantie van de macht. Maar er is ook — en dat zie je bij mensen die altijd maar zeggen dat niets deugt — de arrogantie van de markt. The world according to Poppe". Hij had nog meer willen zeggen, maar het eierwekkertje van de gespreksleiders gaf onverbiddelijk aan dat zijn spreektijd om was. Na afloop toog een grote groep naar het kul-kul-kul-kul-cultu-reel café, waar Kees Pons over gezongen had.