Vlaardingen

Van vijf naar drie zetels. Ontevreden? Jazeker!
Gaan we lopen mokken? Nee, integendeel.
Het is een vors zetelverlies, zeker. Maar de redenering van het Rotterdams Dagblad / Waterweg; “de totale afbraak van het SP-bolwerk”, is echt onzin. Zijn we ontevreden, ja, gaan we lopen mokken, nee absoluut niet, integendeel zelfs. We kunnen optimistisch zijn, en zijn dat ook! Dat vraagt natuurlijk allemaal om uitleg en een verklaring.

Een eerlijke verklaring, een eerlijke analyse van ons zelf om er achter te komen wat er niet goed is gegaan. Want zonder een eerlijke zelfanalyse en zelfkritiek kan er geen verbeteringen van ons politieke werk verwacht worden. Dus de hand in eigen boezem. Geen geklaag dat “de kiezer”ons in de steek heeft gelaten, geen gezeur over het Pim Fortuyn effect, geen geleuter dat we zo goed zijn, maar het onvoldoende op de kiezer hebben kunnen overbrengen. Dit soort onzin laten we over aan de andere verliezers. Nee, we hebben de afgelopen jaren niet goed gewerkt in Vlaardingen. De laatste jaren zijn we wat in de versukkeling geraakt. Het aantal actieve mensen was te ver terug gelopen. Het gevolg was dat veel werk door steeds minder mensen gedaan moest worden. Gevolg geen tijd meer om in de stad voldoende actief te zijn. Dat wreekt zich weer doordat je dan geïsoleerd raakt van wat er gebeurd in de stad. Dan raakt het contact met de mensen in de stad zoek. Dat heeft weer tot gevolg dat ook onze inzet in de raad te “bloedeloos”werd, te afstandelijk van wat er onder de mensen leeft. Zo kon het gebeuren dat te veel van het “het heilige vuur” uit onze politieke inbreng in de raad verdween. Laten we eerlijk zijn, de kiezer heeft dat afgestraft, en dat is niet onterecht. Daarvoor zijn verkiezingen, om af te rekenen op je daden of het ontbreken daarvan. Te lang zijn we bezig geweest intern te klagen over te weinig inzetbare mensen, zonder aan de slag te gaan om de neerwaartse spiraal te keren. We zijn zo teveel gaan lijken op al die andere partijen. Want laten we daarover ook eerlijk zijn. Wat presteren die eigenlijk, zien we die wel eens in de stad om mensen te steunen. Wel nee, die zitten ook alleen maar op het stadhuis over alles en iedereen te beslissen zonder de mensen waar het over gaat. Dat zien we dan ook aan de lage opkomst. De grootste partij bestaat uit de niet stemmers!

Waarom kunnen we optimistisch zijn? Omdat we ons lesje geleerd hebben. Te laat wel is waar, vandaar de verkiezingsuitslag, maar we staan weer goed in de startblokken. In de aanloop naar de verkiezingen kwam het inzicht dat het zo niet verder ging. We zijn als de wiedeweerga onze leden gaan opzoeken, bellen en bij het werk betrekken. Dat leverde prachtige discussies op, en een heel goed verkiezingsprogramma, maar ook de groei van actieve en betrokken leden. We hebben nu weer een actieve kerngroep van tegen de dertig leden. Aan de verkiezingscampagne hebben meer dan 65 leden actief deelgenomen. Er zijn vele kilometers gelopen om ruim 30.000 folders met het tomaat sponsje te verspreiden en nog eens ruim 18000 kleine “laastedag” foldertjes; deur aan deur, op de weekmarkt en op de NS stations. Er zijn affiches geplakt, en borden aan lantaarnpalen gehangen. Allemaal op eigenkracht, met eigen mensen. Niets uitbesteedt niets laten doen door derden.Er hebben zich alweer tientallen nieuwe leden aangemeld, bij de al ruim 360 leden. Kortom, we staan weer klaar, we zijn uit de dip, we gaan weer met nieuwe energie aan de slag.

Overigens heeft de SP zich landelijk gehandhaafd in de “leefbaren”storm