Vlaardingen

Vluchtelingen die recht hebben op verblijf in Nederland (statushouders) hebben in Vlaardingen voorrang op een sociale huurwoning. Dat heeft een wachtlijst verhogend effect voor de huidige woningzoekenden die vaak al heel lang (gemiddeld 43 maanden) moeten wachten op een sociale huurwoning. De SP stelt daarom voor om het aanbod aan te passen op de toenemende vraag naar sociale huurwoningen. SP-raadslid Marcel Kerkhof: “Bouw en renoveer méér sociale huurwoningen. Minimaal gelijk aan het aantal te huisvesten statushouders.” 

Morgenavond bespreekt de gemeenteraad een initiatiefvoorstel van ouderenpartij AOV. Deze partij wil de voorrang voor statushouders op sociale huurwoningen schrappen. Vanuit populistisch oogpunt voor veel inwoners een populair voorstel. Het AOV vergeet echter te vermelden dat alle gemeenten in Nederland een huisvestingsplicht voor statushouders hebben. Wanneer de gemeente de taakstelling niet haalt is het aan de provincie om – op kosten van de gemeente – alsnog huisvesting te organiseren. Het AOV biedt in haar voorstel geen alternatieven over hoe de gemeente dan wel in de woonruimte van statushouders moet voorzien.

De aantallen vallen mee: 3% van de sociale huurwoningen die beschikbaar komen worden uiteindelijk verhuurd aan statushouders. Dit gaan om zo’n 25 woningen per jaar. Gemeenten mogen ook andere vormen van huisvesting aanbieden, zolang ze maar de taakstelling van het ministerie behalen. Een alternatief is bijvoorbeeld de kluswoningen die worden gerealiseerd in de voormalige Globe-school aan de Limburg Stirumstraat. Aanvankelijk was het voornemen om zeven van deze woningen beschikbaar te stellen aan statushouders. Onder druk van de gemeenteraad, buurtbewoners en extreem rechtse activisten is dit aantal naar maximaal drie bijgesteld. 

Marcel Kerkhof: “Als wij in Vlaardingen minimaal 25 sociale huurwoningen per jaar extra bijbouwen kan de huidige regeling gehandhaafd blijven. Daarmee kunnen wij als stad onze verantwoordelijkheid nemen in de uitvoering van het VN Vluchtelingenverdrag uit 1951. Dit verdrag is voortgekomen uit het gevoel van ‘dit nooit meer’ na de Tweede Wereldoorlog. Alle partijen, en zeker de ouderenpartij, zouden dit moeten omarmen.”