Vlaardingen

Sinds de invoering per 1 januari 2015 bereiken ons steeds meer klachten over de te volgen re-integratietrajecten. Mensen voelen zich vaak niet serieus genomen en meedenken over de door hen verplicht te volgen trajecten worden niet gehoord door de gemeente.

De gemeente maakt geen onderscheid tussen mensen met een kleine afstand tot de arbeidsmarkt en mensen met een grote afstand tot deze markt. Onze fractie is echter van mening dat er voor mensen met een kleine afstand tot de arbeidsmarkt geen duur reintegratietraject nodig is, dit vanwege hun opleiding of ervaring. "Deze goed opgeleide groep is heel goed in staat om zonder dure training hun sollicitatiebrieven te schrijven"aldus Ingrid Wijker. Het leveren van maatwerk is helaas ook in Vlaardingen ver te zoeken als het gaat om het soort trajecten die men verplicht moet volgen. Wil men in aanmerking kunnen komen voor een uitkering dan wordt men ongeacht opleiding aan het doosjes vouwen, schoffelen of schoonmaken gezet, om van daaruit aan een baan te komen.

Naar aanleiding van binnengekomen klachten en een in Den Haag recent rechterlijke uitspraak waarin een persoon is vrijgesproken van het gemeentelijke verplichte reintegratie traject. Deze uitspraak is gedaan vanwege het feit dat er geen maatwerk is verleend aan de persoon in kwestie, en het te volgen traject zou niets toevoegen aan opleiding, ervaring of het vinden van een baan.

Naar aanleiding van bovenstaande heeft onze fractie de volgende vragen aan het college gesteld:

1. Heeft u kennis genomen van de recent gerechtelijke uitspraak waarin de persoon in kwestie is vrijgesproken van het door de gemeente opgelegde re-integratietraject, vanwege het niet aanbieden van maatwerk?

2. Is het college bereid aan de hand van deze uitspraak het beleid aan te passen, zodat deze mensen (vrijwilligers) werk op niveau kunnen blijven verrichten? Zo nee, Waarom niet?

3. Wat is voor het college de motivatie om mensen die minder ver van de arbeidsmarkt staan niet in staat te stellen het nuttige (vrijwilligers) werk te blijven doen, of zelfs het uitbreiden hiervan om toch aan de wensen van het college tegemoet te komen.

4. Kunt u ons de toegevoegde waarde van bovenstaande groep die aan het schoffelen, schoonmaken, doosjes vouwen wordt gezet uitleggen?

5. Is het niet zo dat deze mensen wellicht zelf alle inspanningen kunnen verrichten en in staat zijn ook zonder de opgelegde training sollicitatiebrieven/cv te schrijven?

6. Kost dit traject voor die groep mensen de gemeente niet meer geld dan feitelijk nodig is?

7. Hoeveel personen met betere kansen op een baan heeft onze gemeente die bovenstaande trajecten volgen?

8. Bent u niet net als de SP van mening dat meer maatwerk en een luisterend oor voor alle clienten motiverender werkt dan het door u gevoerde beleid die als demotiverend en geestdodend wordt ervaren?

9. De Mw die ons schreef staat op het punt een sanctiemaatregel opgelegd te krijgen vanwege het feit dat zij zich op non-verbale wijze niet gemotiveerd genoeg toonde. Mw. verklaard alles wat er van haar gevraagd werd te hebben gedaan, het enige wat zij niet deed was lachen. Wij als fractie kunnen ons niet herinneren dat dit onderdeel in de verordening is opgenomen. Kunt u ons vertellen hoeveel mensen er een sanctie opgelegd hebben gekregen vanwege hun non-verbale" negatieve" houding ? En bent u bereid te overwegen dit soort ridicule sancties niet meer op te leggen?