Vlaardingen

Arnout Hoekstra is pas 20 jaar oud en nu al voorzitter van de afdeling in Vlaardingen. Onder de vleugels van oud-Kamerlid Remi Poppe groeit hij uit tot de lijsttrekker bij de komende gemeenteraadsverkiezingen.

Tekst: Ronald Kennedy Foto: Rob Voss

Als Arnout het kantoortje van de SP binnenstapt, reageert hij hoofdschuddend: ‘Wat een rommel.’ Hij stoort zich aan het rondslingerende foldermateriaal en ordent het vlug in nette stapels. ‘Dat hoort ook bij mijn werk als voorzitter,’ grapt hij. ‘Soms denken ze dat je in die positie alles voor het zeggen hebt, maar ondertussen sta je wel eens avonds laat na een vergadering de afwas te doen.’ Maar Arnout doet het graag. ‘Het is een veelomvattende functie. Elke vrije minuut die ik heb naast mijn lerarenopleiding, gaat er in op. Faxen, e-mailen, schrijven, nadenken over nieuwe plannen en vooral veel telefoontjes beantwoorden. Mijn vader wijst me er op dat ik mijn kilometers beter moet bijhouden. Maar ach. ik ben zelf niet zo bezig met declareren. Echt niet elke gereden meter of geplakte postzegel hoef ik terug te zien.’ Hoeveel tijd hij in de SP steekt, weet hij dan ook niet. ‘Geen idee, ik doe het gewoon. Eigenlijk is het meer een levensstijl dan werk. Als ik even in de buurt ben, ga ik langs om de plantjes water te geven. Dat hoort gewoon, vind ik. Laatst heb ik de tuin opnieuw aangelegd en de hele boel hier opnieuw in de verf gezet. Eigenlijk heb ik geen hobby’s nodig: alles wat ik leuk vind zit ook in het werk. Websites bijhouden, contacten leggen met leden, actievoeren en zelfs mijn passie wielrennen kan ik uitoefenen bij de SP.’

Ondanks zijn leeftijd heeft hij al een behoorlijke staat van dienst bij de partij. ‘Als zestienjarige ben ik lid geworden. Eigenlijk wist ik toen nog geen bal van politiek,’ bekent Arnout. ‘Ik wist niet eens hoeveel parlementariërs er in de Tweede Kamer zaten. Wel wist ik dat meer socialist dan liberaal was. Dat onderscheid kon ik heel goed maken.’ In een jaar leert hij heel veel. Door boeken te verslinden – van Marx tot Boudewijn Büchs ‘Links’.

Als christen en actief kerklid voelt hij zich erg op z’n gemak onder socialisten. ‘Als je ons verkiezingsprogramma naast de Bijbel legt, zie je dat ze allebei uitgaan van solidariteit. De SP vindt dat je voor de armen moet opkomen, daklozen onderdak moet bieden en zieken, ongeacht hun inkomen, goede zorg moet leveren. In mijn ogen is de SP dan ook de meest christelijke partij van Nederland. Mijn kerkgemeenschap bestaat voornamelijk uit linkse mensen. Ze zijn trots op wat ik doe bij de SP.’

Een ander element waardoor hij zich lekker in z’n vel voelt bij de SP is het actievoeren. ‘We zijn geen vergaderpartij. Op de straat, dáár gebeurt het. Zeker ook hier in Vlaardingen,’ vertelt hij. ‘Andere partijen komen pas twee maanden voor de verkiezingen uit hun hokken om te smeken om stemmen. Wij laten ons vier jaar lang zien en dat waarderen de mensen hier enorm.’

In de afdeling wordt Hoekstra opgeleid door de maar niet grijs wordende eminentie van de SP in Vlaardingen, Remi Poppe. ‘Sommige bestuursleden zullen misschien gedacht hebben; wat moeten we met zo’n jong broekie? Remi maakte me gelijk verantwoordelijk voor de aanwas van jongeren in de partij en het ontplooien van activiteiten. Ik organiseerde een kraakactie, werd webmaster en op mijn zeventiende zat ik in het bestuur. Dankzij Remi heb ik snel veel geleerd.’

Voor de aankomende gemeenteraadsverkiezingen is Hoekstra zelfs de beoogd lijsttrekker. ‘Ik voel me er meer dan klaar voor. Bij de vorige verkiezingen was ik nog geen achttien en mocht me dus niet verkiesbaar stellen. Al die tijd heb ik me goed voorbereid en met jeukende handen toegekeken hoe het er aan toe gaat in de raad. Er wordt daar veel slap geouwehoerd door vastgeroeste, grijze mannen. Ik hoop dat ik wat verfrissing kan brengen. Ik houd mijn mond niet als iets me niet zint.’ Hij heeft grootse ambities. ‘Nu hebben we drie zetels in de gemeenteraad, daar kunnen we er zeker vijf van maken.’

Over eventuele Kamerambities, zoals Remi Poppe, wil hij nog niet nadenken. ‘De gemeenteraad is minstens zo belangrijk.’ Ook wil hij eerst zijn lerarenopleiding afmaken en aan de slag als docent Engels. ‘Ik vind persoonlijk dat je als politicus het liefst uit de beroepspraktijk moet komen, met name uit het onderwijs of de zorg. Daarmee maak je jezelf niet alleen geloofwaardiger naar de kiezer, je praktijkervaring biedt ook echt een meerwaarde in je werk. Zeer zeker ook in de raad.’

Dit is een artikel uit de Tribune van 11 november 2005