Vlaardingen

Fractievoorzitter Alke van Marsbergen heeft een dag mee mogen lopen bij de mooie brandweer kazerne van Vlaardingen.
Hij heeft hier een verslag over geschreven voor onze website.

Dit was voor mij echt een jongens droom die uit kwam, welk jongetje heeft nou niet ooit de wens uitgesproken om brandweerman te worden. Dit was echter voor mij niet de rede om een keer een dag mee te lopen met de mannen en vrouwen van de Vlaardingse brandweerkazerne.
In de afgelopen jaren is er namelijk veel veranderd bij de brandweer, er is gereorganiseerd en er zijn een hoop bezuinigingen geweest.
Als raadslid krijg je dan vaak een mooie PowerPoint presentatie van een hoog geplaatste brandweerman die komt vertellen dat het niet ten koste gaat van de slagkracht van de brandweer.

Als raadslid ben ik dan vaak er nieuwsgierig of de waarheid van zo een hoog geplaatste kantoorpief wel overeen komt met de werkelijkheid op de werkvloer.
Dit kan je alleen maar onderzoeken door een keertje mee te lopen, daar stond ik dan in de voor mijn nieuwe wereld van de brandweer.
Ik werd al snel voorgesteld aan het team van die dag, die wel wat vragen over mijn aanwezigheid hadden want wat kwam een raadslid hier doen?
Kwam ik ze namens de raad controleren?
Toen ik eenmaal had uit gelegd dat ik juist voor hun kwam en waarom ik mee wilde lopen was het goed en kreeg ik mijn kleding overhandigt en werd mij verteld waar ik deze moest neer leggen.
Hierna moesten we de wagens gaan inspecteren en zorgen dat het woon verblijf er netjes uit zag.
Dit gebeurde allemaal nog voor het eerste bakje koffie en naar later bleek ook meteen het laatste bakje koffie van die dag, want wie denkt dat brandweermannen de hele dag maar wat rond hangen als er geen brand is komt bedrogen uit.
Elk uur van de dag word besteed aan de veiligheid van de Vlaardingse burgers zo gingen we na de koffie al snel oefenen met de hydrolyse scharen en spreiders, om er voor te zorgen dat als er een voertuig beknelling is dit zo goed mogelijk wordt aangepakt.
Hierna was het tijd voor de lunch, en moesten er boodschappen worden gedaan.
Dit betekend dan ook dat iedereen mee moet, omdat de brandweer tegenwoordig nog maar met zes personen op de wagen zit.
Vroeger waren dit er nog acht en kon er wel is één worden weggestuurd om de boodschappen op te halen, maar met een kleinere bezetting kan dit niet omdat altijd de piepers af kunnen gaan en ze dan maar met 5 brandweer mannen bij een brand zouden aan komen. Maar zelfs het ritje naar de winkel werd nuttig besteed, zo werd er gekeken bij weg oprekkingen wat voor gevolgen dit zou hebben voor de aanrij route bij een eventuele brand.
De heren van de brandweer namen me mee naar de VOP wijk om me te laten zien dat het door alle geparkeerde auto’s bijna onmogelijk was om in sommige straten te komen.
Toen we in de winkel waren kreeg ik te horen dat het voedingsbudget per persoon 3 euro 50 was, iets wat in mijn ogen erg laag leek.
De wat oudere brandweer mannen begonnen te lachen en zeiden “en nu maar hopen dat er geen uitruk is tijdens de maaltijd want dan moeten we het weer opwarmen”!
“Vroeger was dat anders, als we dan een uitruk hadden tijdens het eten mochten we nog op kosten van de brandweer iets anders op halen, nu moeten we dat zelf betalen” vervolgd één van de heren.
Toen ik aangaf dit onbegrijpelijk te vinden, begonnen ze over de bezuinigingen tijdens het blussen, het is namelijk zo dat als ze vroeger bijvoorbeeld in de winter buiten moeten werken, dan werd na een bepaalde tijd gezorgd voor soep, broodjes en koffie, nu krijgen ze niets meer.
Dat doet de mannen en vrouwen bij de Vlaardingse brandweer wel eens pijn zeker als je ziet dat bij de commandopost dit soort zaken wel geregeld worden!
Tijdens de lunch werden er een hele hoop anekdote aan me verteld, en kwamen we ook op het hete hang ijzer van de raad, het redvoertuig. Het was volgens de aanwezige nog steeds onbegrijpelijk waarom deze uit Vlaardingen weg is en naar Maassluis moest.
Vlaardingen heeft veel meer flats en zal hem dus ook vaker nodig hebben, hierop gaf ik aan dat we nog geen twee weken geleden in de gemeente een presentatie hebben gehad dat het materiaal spreiding plan zo als het nu is goed werkt.
Er werd vol verbazing naar me gekeken, alsof ik aan het vloeken was in de kerk.
Wat de brandweer top ook mag zeggen, op de werkvloer zijn ze op zijn minst erg kritisch over het spreidingsplan en is het wachten tot het fout gaat.
Hierna was het al weer tijd voor de volgende training, oefenen met perslucht en al snel was het vier uur en zat mijn tijd bij de brandweer er op.

Onderweg naar huis vroeg ik mezelf af of ik deze dag wat geleerd had, en dat had ik zeker! We mogen in Vlaardingen heel erg dankbaar zijn dat er nog mannen en vrouwen zijn die zo begaan zijn met onze veiligheid als de mannen en de vrouwen van de Vlaardingse brandweer kazerne.
Ondanks de bezuinigingen reorganisaties zetten zij zich dagelijks in voor ons en op mijn vraag waarom ze dat nog steeds deden waren ze heel duidelijk.
“We zijn van de brandweer dat is onze roeping en zit in ons bloed maar makkelijk is het niet altijd!”