Vlaardingen

Verkiezingstijd. Druk, druk, druk. Veel nieuws over rondtrekkende lijsttrekkers en zelfs de premier zie je op straat rondstappen. Lange jas (open, sportief), basketballetje op speelplein gooien, en een kindje in de kinderwagen vreselijk vriendelijk toelachen. Kindje schrikt, dat wel. Een mooi meisje met hoofddoek wordt gevraagd of het indruk maakt, de premier zomaar in de wijk. Nou nee, dat was niet het geval, zal helemaal niks helpen, zegt ze in plat Nederlands. Dat doet een mens goed, deze vorm van absolute integratie.

Wouter doet er niet voor onder. Met groepjes partijgenoten in rode jasjes zie je hem in deze tijden vaak op markten en pleinen. Dan klimt Wouter steevast op een door lokale enthousiastelingen in elkaar getimmerd kistje. Spreek het volk toe. Zijn pratend hoofd goed in beeld.

Maar soms gaat het fout. Zoals laatst. Gaat de camera naar een mevrouw in het publiek. Gaat u PvdA stemmen? Mevrouw kijkt wat zuinig, moet dat nou, zie je ze denken. Nou nee zegt ze dapper. Je kon zien dat ze begreep dat wat ze ging zeggen niet echt de bedoeling was. Nou dat deed ik altijd wel, maar nu ze aan de oorlog in Afghanistan mee doen toch maar niet meer.
Waren er nu echt geen andere mensen om iets te vragen denk je dan, al was het maar voor Wouter. Hij doet toch maar mooi zijn best, de straat op, gewoon onder het volk.

Dan plotseling (een foutje van de camera man?) zie je Wouter vrij eenzaam weglopen over een druilerig, en naar nu in het overzichtsshot blijkt, vrijwel leeg winkelcentrum. De druilerige regen en de waterplassen maken het beeld nog treuriger. Je kunt je voorstellen dat de campagneleiders op hun donder krijgen. Of ze geen duidelijker afspraken met de media kan maken, dat dit soort beelden niet worden ‘geschoten’.

Het valt niet mee, campagne voeren.
Elke keer is het, na vier jaar, weer even wennen op straat, voor wie dat niet gewoon is.

Remi