Vlaardingen

In de Vlaardingse huis-aan-huiskrant ‘Maasstad’ van 26 april 2007 stond het artikel; ‘Vlaardingen zakt af naar onaantrekkelijke woonstad; Drastische herstructurering woningmarkt noodzakelijk’. Dit artikel is gebaseerd op het rapport: ‘Woon 2006’ wat recentelijk door wethouder Versluijs aan de raad is gepresenteerd. Van alle politieke partijen heeft alleen de SP inhoudelijke kritiek op de geschetste problematiek en de voorgestelde conclusies. De rest van de partijen lopen als makke lammetjes achter de visie van het college aan, een visie op volkshuisvesting die zich berust op tegenstrijdigheden en rammelende analyses.

Tekst: Arnout Hoekstra, fractievoorzitter SP Vlaardingen

Vlaardingen, een onaantrekkelijke woonstad?
Als Vlaardingen afzakt naar een onaantrekkelijke woonstad is dat het gevolg van decennia verwaarlozen van het huisvestingsbeleid door de opeenvolgende colleges.
Nooit is er iets ondernomen tegen de verwaarlozing van delen van het bezit door de corporaties. De bestaande woningen zijn niet verkrot, maar kennen in bepaalde wijken wel ernstig achterstallig onderhoud, wat ook het geval is met de publieke ruimte en de voorzieningen.

Er zou te weinig vernieuwing op de woningmarkt zijn en niet voldoende gebouwd worden naar de woonbehoeften. Nu zien we dat wat er –vaak na jaren tobben, zoals aan het Buizengat- nieuw gebouwd wordt, dure koop is. Ook andere locaties waar gebouwd kan en gaat worden is het dure koop wat de klok slaat.

Wordt er met ‘vernieuwen’ dan bedoeld dat betaalbare huurwoningen moeten verdwijnen om ruimte te maken voor dure koop? Dat blijkt bij de bestaande ‘herstructureringen’ wel het geval te zijn. Het ziet er dus naar uit dat de sloophamer nog veel verder zal gaan zwaaien in Vlaardingen.

Te veel betaalbare huurwoningen, trekt lage inkomens aan. Dat zal het geval kunnen zijn, maar wil ook zeggen dat er dus behoefte aan betaalbare huurwoningen bestaat.

Differentiatie versus scheefwonen.
De eenzijdige opbouw van inkomens in wijken met betaalbare huurwoningen wordt gebruikt als een belangrijk sloopmotief, maar in een adem wordt ook beweerd dat het een probleem is dat er huurders met een ‘te hoog inkomen’ in deze wijken wonen (goedkoop scheefwonen). Nergens in een wet staat wat een huurder van zijn besteedbaar inkomen aan huur zou moeten verwonen. Als er mensen met wat hogere inkomens in betaalbare huurwoningen wonen is er geen sprake van eenzijdige bevolkingsopbouw. ‘Scheefwonen’ is differentiatie. Differentiatie wordt als zonde gezien op het moment dat je niet het maximale besteedbare in je woning steekt.

Jonge Vlaardingers zouden naar buiten de stad gaan vanwege “een summier aanbod van eengezinskoopwoningen” met als gevolg “een eenzijdige bevolkingsopbouw”. “De ouderen blijven wel”.

Voorkeur voor schulden en hoge hypotheken
Nu is het beleid er toch juist op gericht dat ouderen zolang mogelijk zelfstandig in hun vertrouwde woonomgeving blijven wonen?
En men doet nu alsof jonge starters allemaal voldoende koopkracht zouden hebben voor de aanschaf van een eengezinswoning. Feit is wel dat veel jonge mensen die een woning zoeken zich diep in de schulden steken. Het aantal uitzettingen door schuld in de koopsector neemt toe. Schulden om een veel te dure koopwoning aan te schaffen, omdat een fatsoenlijke en betaalbare huurwoning binnen afzienbare tijd onbereikbaar is.

Een ander argumenten is; “Ook raakt door het wegtrekken uit wijken de sociale cohesie onder druk”. Als of dat met een ‘drastische herstructurering’ niet juist veel meer het geval zal zijn.
Deze opvattingen worden als argument voor o.a. sloop en renovatie gebruikt.

Inkomenspolitiek en leeftijdsdiscriminatie.
Het voorgestane beleid is dus feitelijk gebaseerd op discriminatie naar inkomen en leeftijd, het doel is gebaseerd op zichzelf tegensprekende (eenzijdige bewonersopbouw versus scheefwonen) argumenten.

Nergens iets over bouwtechnisch slechte woningen die aan sloop toe zijn.
Het komt er dus op neer dat huizen worden gesloopt omdat de huurder een laag inkomen heeft. Echter zien we geen plannen voor sloop van duurdere koop en -huurwoningen, terwijl
we in deze sector toch echt veel borden ‘te koop’ zien, en er genoeg wijken zijn die eenzijdig vanuit de dure sector zijn opgebouwd.

Met andere woorden: Sloop vindt alleen plaats in de betaalbare huursector, en dan alleen in de sociale huursector. Over eenzijdige bevolkingsopbouw (waarbij steeds het inkomen kennelijk de eenzijdigheid bepaald) in de duurdere wijken wordt niet gesproken.
In deze wijken zijn er dan ook geen plannen voor ‘drastische herstructurering’, met als gevolg dat de kennelijk zo verschrikkelijk eenzijdige bevolkingopbouw naar inkomen, met de voorgestelde ‘drastische herstructurering’ niet zal veranderen. Alleen zullen er minder woningen overblijven voor de lagere inkomens. Daarmee zal de segregatie naar inkomen toenemen.

Dit rechtvaardigt de constatering dat er in het gemeentelijk huisvestingsbeleid sprake is van een, ten opzichte van de lagere inkomens en leeftijd, discriminerend beleid, of wel er is sprake van inkomenspolitiek onder het mom van herstructurering’.

Een beleid dat niet minder, maar juist tot méér segregatie naar inkomen, tot gevolg zal hebben.

Hoe het ook kan.
Wat moet gebeuren is dat de lagere ‘inkomenswijken’ worden verbeterd door aanpakken van het overduidelijke achterstellingonderhoud, door hoogwaardig renovatie, door het rigoureus opknappen van de publieke ruimte en verbeteren van de voorzieningen.

Ouderen en jongeren zullen dan graag in hun wijk in Vlaardingen blijven wonen of zelfs naar hun wijk terugkeren, als ze voor verpaupering zijn gevlucht.