Vlaardingen

Wim Kok was van mijn geboortejaar 1938. Ik heb hem nooit persoonlijk ontmoet, maar hij was in mijn hele ‘politieke’ leven wel een belangrijke man.

Wim Kok was een strijdbare voorzitter van het FNV. In 1982 organiseerde de FNV onderleiding van Wim Kok het verzet met stakingen toen Den Uyl (PvdA) als minister van Sociale Zaken, de ziektewet wilde uitkleden. Als SP’ers stonden we elke ochtend, middag en nacht met broodjes en warme soep aan de poort van de scheepswerf Wilton Feyenoord (Schiedam) en de HVO (Vlaardingen) om de stakingspiketten een hart onder de riem te steken. Half Nederland lag plat. Weken lang.

Twaalf jaar later ben ik Kamerlid geworden, onder het eerste paarse kabinet onder minister-president Kok (1994). Daar kwam de ziektewet weer aan de orde. Minister Melkert (PvdA) van sociale zaken zorgt er voor dat de privatisering van de Ziektewet doorgaat. En zo ging het in sneltreinvaart voort, met de sociale volkhuisvesting, het openbaar vervoer, de energiebedrijven, de PTT en zo verder.

Het was Wim Kok die de ‘ideologische veren’ van de PvdA als lastig aanhangsel afschudde, om met de liberalen te kunnen regeren. Wim Kok is wereldberoemd geworden als de man van het zogenoemde ‘poldermodel’, te beginnen met het verdrag van Wassenaar, waar is besloten om de werkgelegenheid te bevorderen door de lonen te matigen. Dat laatste is tot op de dag van vandaag het geval. Hij stond bekend, en was, een sober en hardwerkend mens, vaak in beeld gebracht door met windjack aan op de fiets naar het torentje peddelen. Het sobere is na zijn minister-presidentschap wat sleets geworden als commissaris van ING en Shell.

Zeker, Wim Kok heeft zich ontwikkeld tot een staatsman van allure. Door vele staatslieden in de hele wereld bewondert en gewaardeerd. Zijn strakke en deskundige leiding van zijn kabinetten heb ik altijd bewonderd, ondanks de meestal tegengestelde politieke opvattingen.

Remi Poppe